Is het tijd voor normering bij personenschade?
Ton Hartlief had ‘zomaar een casus’ meegenomen naar Apeldoorn. Een 11-jarige jongen loopt in 1999 hersenletsel op bij een ongeluk met een bus. Hij is nu 36 jaar, woont in een gezinsvervangend tehuis en is de autonomie over zijn leven volledig kwijt. Schade? Daarover strijden partijen 25 jaar na het ongeval nog steeds!
Ton Hartlief was een van de sprekers tijdens het 22e PPS Congres dat eind september in Apeldoorn plaatvond, en gooide de knuppel meteen in het hoenderhok. “Wat doe je met een jongetje van 11? Hoe groot is zijn schade? Waar kijk je dan naar? Naar zijn ouders en broers, naar hun opleidingsniveau en inkomen? En hoe kun je het smartengeld nauwkeurig berekenen? Er is in 24 jaar tijd ook op dat vlak wel het nodige gebeurd.”
Klassieke route
Lang verhaal kort: om het verlies aan arbeidsvermogen te bepalen, komt de rechter 25 jaar na het ongeval uit op een MBO-opleidingsniveau en een inkomen als ondernemer. Voor het smartengeld komt de verzekeraar uit op 175.00 euro, de belangenbehartiger op 375.000 en de rechter op 200.000. Het is, zoals Hartlief het verwoordt, “het aansprakelijkheidsrecht op zijn slechtst”.
Het volgen van ‘de klassieke route’ heeft nogal wat nadelen, meent hij. Het is duur, vaak niet transparant en het duurt lang. Hartlief vroeg zich daarom hardop af of het niet anders kan.
[....]
